Doctor Who: A Christmas Carol

Ο Steven Moffat γράφει το δικό του riff πάνω στην διάσημη ιστορία του Dickens. Απορείς γιατί δεν το είχε κάνει νωρίτερα.

Η υπογραφή του Moffat είναι αναγνωρίσιμη και σε αυτή την παραλλαγή του Σκρούτζειου μύθου, με τον κακιασμένο γέρο να δέχεται, τη νύχτα πριν τα Χριστούγεννα, μια σειρά επισκέψεων από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, που αλλάζουν την οπτική του για τον κόσμο. Ο Moffat έχει γράψει πολλές ιστορίες γύρω από το μοτίβο του παιδικού φανταστικού φίλου/ήρωα στο πρόσωπο του Doctor. Το είδαμε στο 'Girl in the Fireplace' της 2ης σεζόν, το είδαμε σε μεγαλύτερη εξερεύνηση σε όλη την 5η σεζόν. Όμως εδώ το ταίριασμα είναι αληθινά ιδανικό. Πώς κανείς δεν είχε εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του μύθου του Doctor Who, για να μετατρέψει τον ίδιον στο πνεύμα των Χριστουγέννων; Ο Μoffat κάνει απλώς το προφανές ένα βήμα παραπάνω.

Βγάζει νόημα όχι μόνο ως ιστορία, αλλά και θεματικά. Αν κάτι έχει γίνει πια προφανές (εκτός του πόσο πολύ του αρέσει να παίζει με το χρόνο και με το κεφάλι μας) είναι το πόσο πολύ πιστεύει στην ανθρωπότητα ο Μoffat. Και ο Doctor φυσικά. Ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος στο ρόλο του φαντάσματος; Και ποιος θα ήταν καλύτερος Scrooge από τον Michael Gambon, δηλαδή!

Βλέπεις τις πατούσες του Moffat σε κάθε βήμα αυτής της ιστορίας, από το φιλμάκι που ξαφνικά περιλαμβάνει τον Doctor ενώ οι νέες αναμνήσεις αρχίζουν να πλημμυρίζουν τον όλο και πιο ευαίσθητο Sardick, μέχρι το απόγειο του επεισοδίου, το εκπληκτικό “Then show me the future” - “I am showing to you right now.” Φανταστικό spin στην ιδέα του ghost of the Christmas future, αντάξιο της φαντασίας και του συναισθήματος που συναντάς στην καρδιά κάθε ιστορίας του Moffat στη σειρά.

Αυτή η βασική σχέση ανάμεσα στον Doctor, τον Sardick παιδί και τον Srooged Sardick, και το πώς ο ένας επηρέαζε διαρκώς τον άλλον, είναι και το στοιχείο που με κέρδισε σε αυτή την εντελώς Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Όσο σκέφτομαι το επεισόδιο, τόσο μοιάζει κάπως ξένο το όλο στόρι με την Katherine Jenkins- η όλη ιδέα του ρομάντζου μία-παραμονή-Χριστουγέννων-τη-φορά με μια κοπέλα που έχει ακόμα μετρημένες μέρες ζωής, ενώ έχει ζουμί, θα μπορούσε να είναι το επίκεντρο ενός επόμενου Christmas Special. Δε λέω ότι δε με είχε όσο παρακολουθούσα, αλλά ίσως σε σημεία να ήταν λίγο too much, ίσως να ήταν και λίγο αταίριαστο, να έκλεβε ελαφρώς το focus από αυτό που πραγματικά ήταν η ουσία του επεισοδίου.

Όμως από την άλλη, αυτό είναι κάτι που πάντα αγαπώ στον Moffat. Δε θα δεις ποτέ μια ιστορία του που νιώθεις πως βαστάει κάτι κρυφό, στο συρτάρι. Κάθε φορά τα δίνει όλα, σα να προκαλεί τον εαυτό του. Πως όχι, δε θα απλώσει μια ιδέα σε ένα ολόκληρο επεισόδιο, παρά θα ρίξει τώρα στο τραπέζι ό,τι χαρτί έχει, και την επόμενη φορά θα σκεφτεί κάτι -ακόμα- καλύτερο.

Εξάλλου, το βλέπεις αυτό στους κόσμους που πλάθει κάθε φορά. Χωρίς την ανάγκη να γίνεται κάθε φορά και πιο φωνακλάς, πιο grande. Δες τι όμορφη ιστορία που ήταν αυτή, κι ας μην περιλάμβανε κανένα alien invasion, κανένα τέλος του κόσμου. Με μικρές, ξεχωριστές πινελιές, κάνει την κάθε του ιστορία να μοιάζει νέα, σε επίπεδο ιδεών, συναισθημάτων και εικόνων. Ένας γκρινιάρης γέρος με father issues κι έναν καρχαρία στο υπνοδωμάτιό του, αρκεί.

~-~

Σχόλια:

> Δε σχολίασα την Karen Gillan. Οπότε, "Θεέ μου, πόσο μίνι είναι το μίνι της Karen Gillan OMG OMG OMG." Αυτό ήταν ένα σχόλιο για την Karen Gillan.

> “Yeah, he gets all the credit. Which... is actually fair enough if you think about it.” Good sport o Rory, τον πάω τον κακομοιρούλη.

> Ο οποίος βλέπω πως παίρνει πλέον και title card billing, άρα πλέον τον μετράμε επισήμως ως companion και ως series regular.

> Πάντως εντάξει, όλα καλά και όμορφα και Χριστουγεννιάτικα, αλλά η θέα της Katherine Jenkins να τραγουδάει όπερα σε αυτό το sonic μικρόφωνο μάλλον είναι low point για τον Doctor των Moffat/Smith. Sorry.

> Δε θέλω πάντως να φανεί ότι δίνω έμφαση σε κανα-δυο σημεία που μπορεί να βρήκα λίγο φάλτσα, no pun intended. Γιατί τελικά, όπως είπε κι ο αδερφός μου όταν τελείωσε το επεισόδιο, “επιτέλους, κάποιος έπρεπε να γράψει σωστά αυτή την ιστορία.”

> Φυσικά είχαμε και το πάντα exciting trailer της επερχόμενης 6ης σεζόν, για το οποίο δε θα κάνω ξεχωριστό ποστ, αν και ίσως το σήκωνε. Μπορείς να το δεις εδώ, είναι φυσικά φανταστικό, και αυτό το επεισόδιο με την River Song θέλω απλά να το δω τώρα.

> Όχι; Καλά. Άνοιξη λοιπόν. Whatever (whenever) that means.


.

21 σχόλια:

  1. Τι να πω για αυτό το special, το ότι ήταν τέλειο από την αρχή μέχρι το τέλος του;
    Μόνο η αρχή του επεισοδίου, που καταλαβαίνεις για άλλη μια φορά, ότι η γκομενάρα Amy, έχει και τα βίτσια της στο κρεβάτι, σου δημιουργεί τόσες εικόνες..... (ναι τέτοιες εικόνες )
    Η συνέχεια του επεισοδίου όντως σε κάνει να απορείς πως ο RTD που είχε αφιερώσει και επεισόδιο στον Ντικενς δεν σκέφτηκε να βάλει τον Doctor ως το φαντασμα του " Α Cristmas Carol" .
    O Moffat το έκανε και όντως απογείωσε το συγκεκριμένο παραμύθι κάνοντας το ακόμα πιο ωραίο και μέσα στο κλίμα της σειράς (δίκιο είχε ο bro). Το cast ήταν εξαιρετικό και το στόρυ τόσο όμορφα και συγκινητικά δοσμένο που στο τέλος είμαι σίγουρος πως πολλοί (ίσως και όλοι) είπατε όπως και εγώ πως έτσι πρέπει να είναι τα Christmas Special του Doctor Who και πως το συγκεκριμένο είναι και το καλύτερο της σειράς.
    Προσωπικά είναι ένα επεισόδιο που θα βλέπω καθε Χριστούγεννα μαζί με το αντίστοιχο του Community που ήμουν σίγουρος ότι μόνο Christmas episode του Doctor θα μ άρεσε περισσότερο από αυτό.
    Για τον Matt Smith δεν έχω να πω κάτι... Πραγματικά ρε, υπήρχε άλλος ντόκτορ πριν από αυτόν;
    Τωρα για το trailer της νέας σεζόν και σε συνδυασμό με αυτο που είδα στο special, ε είμαι σίγουρος ότι ο Doctor Who θα είναι για μένα η καλύτερη σειρά του 2011. ^^

    A ξέχασα, αρνητικά δε βρήκα κανένα στο επεισόδιο. Όταν το δω και τρίτη φορά και μου περάσει λίγο ο ενθουσιασμός ίσως να βρω μερικά. Προς το παρόν, Moffat και Smith μου έχετε πάρει το μυαλό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και με αφορμή το σχόλιο, διευκρινίζω πως φυσικά και αυτό ήταν μακράν το καλύτερο από τα -χλιαρά ως τώρα- Christmas Specials που έχει κάνει η σειρά.

    (Το μοναδικό αληθινά γαμάτο Special της εποχής RTD ήταν το καθόλου Χριστουγεννιάτικο 'Waters of Mars'.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγω γελαγα καθε φορα που θυμόμουν οτι στο background αυτης της ιστορίας υπάρχει το Enterprize απο το Star Trek του JJ να κινδυνευει. Ή έστω ένα άλλο σκάφος με blue light streaks technology.

    Dude, τέλειο το "I'm showing it to you right now"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φυσικά δέχομαι συγχαρητήρια γιατί ήμουν ο μόνος που είχα προβλέψει πως ο Smith θα ήταν καλός σαν Doctor πριν καν δω επεισόδιό του σε αυτόν τον ρόλο - ω μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας, έτσι;

    Πολύ ωραίο Χmas Special, σε αξία, σε σχέση με τα άλλα Xmas Specials, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το πρώτο που είχε και την ιστορία της αλλαγής να πει. Θα ασχοληθώ με μικρά πράγματα, σχεδόν ασήμαντα αλλά πόσο σημαντικά.

    -Marilyn. How awesome. Τρελός γκόμενος ο νέος Doctor.
    -H Gillan δεν θα κρύωνε ποτέ όπως η Amy. Δηλαδή, στο DW Confidential, οι άλλοι δυο είναι με παλτά - μπουφάν στο παγωμένο Κάρντιφ και αυτή με αμάνικο!
    - Πιστεύω πως ο Doctor διηγήθηκε την ιστορία στον Dickens και επειδή ο δεύτερος δεν μπορούσε να βάλει time travel έβαλε φαντάσματα και μια χήνα και τον μικρό Τιμ.
    - Good sport λέει ο άλλος. Ρε, he boinks Amy, 'nuff said.
    -Stetsons are cool!
    - Φέτος έχουμε και Neil Gaiman,ε; Βλέποντας και το Special απόλυτα ταιριαστός στο νέο κλίμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το Enterprize απο το Star Trek του JJ
    LOL

    είχα προβλέψει πως ο Smith θα ήταν καλός σαν Doctor πριν καν δω επεισόδιό του
    Α, είμαι μάρτυρας, το είχε προβλέψει και ο Than! Κάτι με τις κινήσεις του όταν μίλαγε νομίζω. Όπως και νά'χει, good call guys. Ο τύπος είναι θεός, και του αξίζει η Daisy Lowe, τα έχουμε ξαναπεί.

    Πιστεύω πως ο Doctor διηγήθηκε την ιστορία στον Dickens και επειδή ο δεύτερος δεν μπορούσε να βάλει time travel έβαλε φαντάσματα και μια χήνα και τον μικρό Τιμ.
    Κι άλλο LOL.

    Φέτος έχουμε και Neil Gaiman,ε;
    Δεν έχω αντισταθεί στο να κοιτάξω episode list με συγγραφείς και σειρά προβολής- ο Gaiman γράφει το τρίτο επεισόδιο της σεζόν. Πραγματικά απορούσα πάντα πώς και δεν είχε γράψει επεισόδιο τόσα χρόνια, αλλά τελικά χαίρομαι που δεν το είχε κάνει. Όπως λες, το ύφος του ταιριάζει τόσο πολύ στον τωρινό Doctor!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όπως το είπες, το απόγειο ήταν το:
    “Then show me the future”
    “I am showing to you right now.”
    Εξαίσια στήσιμο και ανατροπή εντός δευτερολέπτων.

    Σωστός ο hellboy περί αλληλεπίδρασης Doctor και Dickens, και μου θύμισε την αλληλεπίδραση Gently & Coleridge ή Chronotis & Bach… και προς Θεού, αν δεν το έχετε δει και σας αρέσει το βιβλίο, ΜΗ ΔΕΙΤΕ το πρόσφατο Dirk Gently του BBC.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kai anafora ston 4o doctor, min to ksexname :D
    http://twitpic.com/3k126r

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://i.min.us/idEIUw.jpg

    Όλα πάνω της είναι τέλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. μια ελαφρια ξινιλα υπηρξε, η μαλλον υπερμπερδεμενη συσκευη της επιλυσης του φιναλε. απο κει και περα, ενα θαυμασιο επεισοδιο, και οπωσδηποτε ενα απ τα πιο definitive της εποχης Μοφατ: μεταμοντερνα παραμυθια που τραβανε υλικο απ τις παραδοσεις της επιστημονικης φαντασιας. το οραμα του ποτε δεν εγινε τοσο διαφανο, σπανια τοσο πετυχημενο. δε κρατιεμαι για την καινουρια σεζον, οπου η κουστωδια παει στην Αμερικη, και ο Γκαημαν, αλλος ενας μεγαλος "μοντερνος παραδοσιακος" παραμυθας δανειζει τη ματια του για ενα επεισοδιο. ο Μοφατ λεει οτι θελει τον Ματ Σμιθ να του πεσει το σεναριο απ τα χερια οταν διαβασει το mid-season cliffhanger. it will be fan-tastic.

    "do you trust me?"
    "yes."
    "that's why it's cool."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν το έχω δεί ακόμα γαμώτο, το φιλάω για απόψε που ελπίζω να είμαι κάπως καλύτερα απο άποψη υγείας, Who Christmas Special είναι αυτό και θέλει 100% προσοχή! :)

    Μιας και μιλάμε για Moffat, αξιώθηκα και είδα επιτέλους και το Jekyll του 2007 με τον Nesbitt. Άψογο, στα επίπεδα του Sherlock και ίσως ακόμα καλύτερο. Μ αρέσει αυτό το modernization κλασσικών ιστοριών χωρίς προσφυγή σε cheesy ατάκες και contrived plots. Ο τύπος είναι ιδιοφυία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ ωραία ανάλυση, ιδίως το τελευταίο κομμάτι για το character study του Doctor που τρέχει συνεχώς από κάτι, θέλοντας απλά να κάνει ένα connection. Και τα υπόλοιπα points σωστά είναι δηλαδή, απλά αυτό είναι που δεν έχει συζητηθεί όσο θα έπρεπε σε σχέση με τα άλλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τρομερό επεισόδιο, χαλαρά το καλύτερο απ' τα specials. Και απίστευτα production values, επιπέδου κινηματογράφου. Well done Steven!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το επεισόδιο ήταν πράγματι υπέροχο. Και τη μαγευτική απόδοση της κλασσικής ιστορίας. Αυτό που με ενοχλησε όμως (χωρίς να υπολογίζω τις σεναριακές τρύπες που δημιουργούνται εξαιτίας του χρονοταξιδιού - όπως το ότι ο Sardick θυμάται και τα δύο παρελθόντα του - τα οποία δε με πειράζουν καθόλου)ήταν ο χαρακτήρας του Doctor.

    O Doctor του Moffat είναι, ΙΜΟ, μακιαβελικός και χειραγωγός. Ναι, ο απώτερος σκοπός του ήταν να σώσει 4003 μορφές ζωής αλλά το έκανε παίζοντας και αλλάζοντας όλο το παρελθόν του Sardick, ξοδεύοντας την υπόλοιπη ζωή της Jenkins αν και είχε ενδείξεις και δίχως να ρωτήσει την ίδια ή την οικογένειά της ή τον Serdick2, και έχοντας γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους άλλους ανθρώπους-ενέχυρα. Άσε που θυμήθηκα πως κατέστρεψε τη ζωή της Gillan μέχρι να θυμηθεί να ξανασκάσει μύτη.

    Or maybe I am overthinking about it.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Christos

    You're not, IMO. Είναι πραγματα που τα σκέφτηκα και γώ στη διάρκεια του επεισοδίου, φαινονται ξεκάθαρα. Απλά αυτό το attitude έχει εμφανιστεί πολλές φορές και μέσα στη προηγούμενη season, οποτε πιστεύω οτι θα υπαρξει καποια στιγμη ενα σοβαρο line crossing

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. hallo you all!!!

    loipon proton ap'ola: to epeisodiaki kaloutsiko. mou arese to "epeitelous ena POLY megalo psema". kata ta alla ok alla gia mena oso adioaforo oso kai to Victory of the Daleks (apo ta ligotero agapimena mou tis 5 season)



    defteron: apo to treiler 1) o matt smith me genia!!! WOW I CAN'T WAIT 2) exo mia theoria teleutaia gia to poia einai i River Song: polly apla i Amy. An proseksei kapoios sto treiler o Doctor leei "afino tin zoi mou sta xeria sou" kai meta tin river na mpainei kai ekeinos na gyrizei me ta mousia kai na tis xamogelaei...kai eite skotose ton rory eite eee..... ok pali ton rory "ton kalytero anthropo pou gnorise pote" ...o opoios tin perimene gia 2000 xronia. and I put all my money at this... 3) aftes oi koukles scared the hell out of me!!!DAMN xoris plaka fovithika....


    aaa!!!!!kai dark tyler o matt smith peftei para polly stin daisy lowe...pfff

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πάρα πολύ στην Daisy Lowe; Κι εγώ τον πάω αλλά είπαμε :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. para polly...axromi aosmi kopelitsa eno ekeinos exei kati to diaforetiko....kai en telei einai mesa stous 5 kalyterous DOCTOR imo (1. Tom Baker 2. Matt Smith 3. William Hartnell 4. Christopher Eccleston 5. Jon Pertwee)!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εεεε?!? Βλεπω το επεισοδιακι για 4η φορα και τωρα το προσεξα ο Kazran γερος ακουμπαει τον Kazran παιδι. Συμφωνα με τον Doctor στο Father's Day όταν η Rose μεγαλη συναντησε την Rose μωρο δεν απαγορευονταν να την ακουμπησει γιατι θα δημιουργουσε paradox και μετα η Jackie –who else- εβαλε το μωρο στην αγκαλια της Rose και εμφανιστηκε ένα Reaper που «εφαγε» τον Doctor? Μπορει και να κανω λαθος αλλα ειμαι σιγουρη ότι θυμαμαι καλα.
    Οποτε πως τωρα δεν εγινε τιποτα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δε θα έδινα τρελή σημασία στους κανόνες του time-travel, καθότι και η ίδια η σειρά δεν τους αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη αυστηρότητα. Προφανώς σε εκείνο το επεισόδιο ο Paul Cornell έκρινε πως αυτός ήταν ένας κανόνας που τον βοηθούσε στο δράμα που ήθελε να γράψει, και 5-6 χρόνια μετά ο Moffat δε θέλησε να περιοριστεί από αυτόν.

    Θα σφυρίξω φάουλ αν το χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος στη συνέχεια, βέβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτος ο κανονας ποτέ δεν μου άρεσε ουτως ή αλλως. Δεν βγαζει κανένα λογικό νόημα whatsoever, δεν έχει καμια επιστημονική, εστω και θεωρητικη δικαιολόγιση, και μόνο σεναριακά μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις.

    Φταιει κιόλας οτι πρώτη φορά τον άκουσα στο Timecop με τον Βαν Νταμ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή