«Twin Peaks» #1 / «She’s dead. Wrapped in plastic»: Οι χαρακτήρες και το μυστήριο

Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του soundtrack του Άντζελο Μπανταλαμέντι.


tp101_17
«She’s dead. Wrapped in plastic.»
Με αυτές τις λέξεις του Τζακ Νανς (στο ρόλο του Πιτ Μαρτέλ) μπήκε μπροστά η προσπάθεια λύσης ενός μυστηρίου που θα άλλαζε για πάντα τους κανόνες της τηλεοπτικής αφήγησης. Σε αυτή τη σκηνή απολύτως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Πιτ ανακαλύπτει όντως το πτώμα πίσω από τα βράχια, τυλιγμένο σε πλαστικό. Δίνουμε όμως σημασία στο βλέμμα της κάμερας, υπό την στιβαρή σκηνοθετική καθοδήγηση του Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος, σύμφωνα με κριτικές της εποχής, «έφερε την τηλεόραση όσο κοντά μπορεί να φτάσει στην τέχνη». Η κάμερα δεν βρίσκεται εκεί για να χιμήξει ανήθικα στο άψυχο κορμί, δεν είναι εκεί για να αντλήσει αξία μέσα από την πράξη βίας.
tp101_20
Αντί να μελετήσει το πτώμα, αντί να χαθεί στη φρίκη, η αφήγηση εξανθρωπίζει άμεσα το συμβάν. Ο Πιτ δεν ξετυλίγει το πλαστικό. Δεν κοιτάζει το πτώμα. Δεν μας εκθέτει, αυτός ή ο Λιντς, στη φρίκη του φόνου προτού δώσει στο θύμα ανθρώπινη υπόσταση. Ο Πιτ τηλεφωνεί στον σερίφη Τρούμαν (Μάικλ Όντκιν), εμφανώς σπασμένος ψυχολογικά από την ανακάλυψή του. «She’s dead», του λέει έτοιμος να λυγίσει. «Wrapped in plastic».
Όταν ο σερίφης με το προσωπικό του καταφθάνει στον τόπο του εγκλήματος για να μας αποκαλύψει το πρόσωπο του θύματος, οι δύο άντρες μοιάζουν καταρρακωμένοι όταν διαπιστώνουν πως το πτώμα ανήκει στην Λόρα Πάλμερ. Ο φωτογράφος της σκηνής του εγκλήματος, κλαίει. Αυτό χρησιμοποιείται ως τικ του χαρακτήρα όμως ταυτόχρονα η πρόθεσή είναι σαφής. Αυτό που βλέπουμε μετράει. Αυτό που βλέπουμε είναι δυσβάσταχτο.
tp101_13
Σε αυτό το σημείο δεν ξέρουμε ποια είναι η Λόρα. Όμως πριν δούμε τους CSI να δουλεύουν, πριν αρχίσουμε κυνικά να αναλύουμε γεγονότα και στοιχεία, παρακολουθούμε καθώς η μικρή κοινωνία της πόλης αρχίζει να συντρίβεται υπό το βάρος αυτής της απώλειας.
Αυτό λοιπόν είναι, με το καλημέρα κιόλας, που το «Twin Peaks» κάνει σωστά ως σειρά μυστηρίου, προτού δεκάδες άλλες σειρές μυστηρίου έρθουν να το κάνουν λάθος. Για την επόμενη μισή ώρα μεταφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι, από εργοτάξια σε σχολεία, από τους δρόμους στα μαγαζιά, καθώς η μικρή κοινωνία (λίγο πάνω από 5,000 κάτοικοι) του Τουίν Πικς έρχεται αντιμέτωπη με το θάνατο της Λόρα Πάλμερ.
tp101_19
Σε ένα μικρό, μα απολύτως αποτελεσματικό τουρ περίπου μισής ώρας, ο οι Φροστ και Λιντς (που συν-δημιούργησαν τη σειρά και συνέγραψαν τον πιλότο) μας συστήνουν μια ιδιόμορφη, ζεστή, ονειρική κοινωνία ξεχωριστών αλλά και γνώριμων καθημερινών ηρώων.
Η ιδέα πάντα αυτή ήταν, σύμφωνα με τον Λιντς: Να εισηχθεί το στοιχείο αυτό του φόνου ως αφορμή γνωριμίας μας με την πόλη και σταδιακά να περάσει στο παρασκήνιο καθώς η σειρά αφοσιώνεται στις ζωές των κατοίκων. «Το “Blue Velvet” συναντά το “Peyton Place”», κατά τον Μαρκ Φροστ. Ήταν μια πρώιμη εφαρμογή της προσέγγισης των μυστηρίων όπου ένα ερώτημα (και αργότερα πολλά) μας ενδιαφέρει μόνο εφόσον προκύπτει ως συνάρτηση παραγόντων, ανθρώπων, συναισθημάτων, καταστάσεων, στους οποίους ήδη είμαστε αφοσιωμένοι.
tp101_21
Έτσι, πριν καν περάσουν στιγμές από την αποκάλυψη του παγωμένου, νεκρικά γαλάζιων αποχρώσεων(*) προσώπου της Λόρα Πάλμερ, γνωρίζουμε την μητέρα της, που μες στην ανησυχία ψάχνει να τη βρει. Ο πατέρας της, Λίλαντ (Ρέι Γουάιζ, από τους πλέον αναγνωρίσιμους του καστ βάσει μετέπειτα ρόλων), μαθαίνει τα νέα εν μέσω μιας εμπορικής συμφωνίας. Η κολλητή της, Ντόνα και ο κρυφός της έρωτας, Τζέιμς, το συνειδητοποιούν κοιτάζοντας την κενή της θέση στην τάξη.
(*Κάτι που η αντίθεση με τα διαρκή κόκκινα και καφέ που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Λιντς, κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικά ανατριχιαστικό και παγερό. Όλη η σειρά αποπνέει μια αίσθηση ονειρικής ζεστασιάς. Η νεκρή Λόρα είναι το ξαφνικό σημείο που το όνειρο γίνεται εφιάλτης και σε ξυπνάει απότομα.)
Οι αντιδράσεις δεν κυμαίνονται όλες σε αυτό το μήκος κύματος, εξάλλου αυτό θα έκανε τον πιλότο μονότονο. Η Όντρεϊ Χορν (Σέριλιν Φεν) φαίνεται να διασκεδάζει αυτή τη μακάβρια εξέλιξη: Δε θυσιάζει τίποτα από το στυλ και το ύφος της, ούτε στο σχολείο ούτε αργότερα όταν καταστρέφει με παιχνιδιάρικη διάθεση μια εμπορική συμφωνία του πατέρα της, αποκαλύπτοντας το μυστικό για τον φόνο.
tp101_22
Ο Μπόμπι, ο φίλος της Λόρα, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση σα να ήταν ένα μικρό δραματικό εμπόδιο. Τα νέα του θανάτου της δε τον αγγίζουν, ανησυχεί και γίνεται έξαλλος μόνο όταν υποπτεύεται πως είναι ύποπτος (και γι’αυτό ο Πράκτορας Κούπερ γρήγορα καταλαβαίνει πως δεν είχε σχέση με το έγκλημα), θυμώνει όταν καταλαβαίνει πως η Λόρα αγαπούσε κάποιον άλλον (παρατηρώντας την σε μια στιγμή αγνής ευτυχίας σε ένα βίντεο μαζί με τη Ντόνα και έναν άγνωστο βιντεολήπτη), παραμερίζοντας το γεγονός πως ο ίδιος διατηρεί παράνομη σχέση με τη Σέλι (Μάντχεν Άμικ), μια παντρεμένη σερβιτόρα.
tp101_26
Ναι. Το «Twin Peaks» καθόλου μα καθόλου δε ντρεπόταν να αποκαλυφθεί ως σαπουνόπερα πριν περάσει πολλή ώρα.
Ως ονειρική σαπουνόπερα για την ακρίβεια. Το μπαλαντζάρισμα των ειδών είναι θαυμαστό. Η μουσική του Μπανταλαμέντι παίζει τεράστιο ρόλο εδώ. Το ερωτικό theme του είναι υπόγεια θριαμβευτικό. Το theme της Λόρα Πάλμερ είναι επίμονα απόκοσμο, σαν κάτι που σε υποχρεώνει να αναζητήσεις με το βλέμμα σου κάτι ψηλά, στον ουρανό. Το theme τη στιγμή που μας συστήνεται ο Κούπερ, με τα δάχτυλα να φτιάχνουν τη δική τους μελωδία, είναι σχεδόν σκανταλιάρικο. Η μουσική των τίτλων αρχής είναι ένα ονειρώδες κέντημα. Ένα ατμοσφαιρικό έπος του οποίου η κάθε νότα νιώθεις πως είναι κι ένα ερωτηματικό.
Η μουσική είναι που συχνά κατευθύνει το ύφος ή έστω το υπογραμμίζει, κι ο Μπανταλαμέντι εδώ είναι λες και γεννήθηκε μες στο κεφάλι του Ντέιβιντ Λιντς, κάτι που τώρα που το έγραψα σαν φράση και το οπτικοποίησα μες στο μυαλό μου ομολογώ πως δε μου φαίνεται και εξωφρενικό ως πρόταση.
tp101_16
Η μουσική και η εικόνα σπάνια έχουν ταιριάξει ιδανικότερα. Ο Λιντς, σύμφωνα ακριβώς με τις προθέσεις του σεναρίου, αφήνει τον ρυθμό και το mood να πουν την ιστορία. Επιστρέφει σε πλάνα μέχρι να νιώσουμε πως είμαστε σπίτι. Εστιάζει σε χαρακτήρες με τρόπο που τους σκιαγραφεί πριν καν ανοίξουν το στόμα τους. (Η εισαγωγή της Τζόζι Πακάρντ της Τζόαν Τσεν είναι από τις αγαπημένες μου.) Και επιβάλλει τους υπνωτιστικούς ρυθμούς της αφήγησής του δίχως να μοιάζει επιτηδευμένο ή παράταιρο.
Και δίχως ακόμα να εισάγει πολλά σουρεαλιστικά ή εφιαλτικά στοιχεία, κοιτάζει τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε τίποτα να μη σου μοιάζει ξένο, ώστε τα πάντα να έχουν ήδη την αίσθηση ενός ονείρου.
Προσέξτε ας πούμε πώς σκηνοθετεί τη σκηνή όπου μαθαίνει ο Μπόμπι πως τον θέλει ο διευθυντής. 99 στα 100 δράματα θα είχαν φέρει την κάμερα κοντά στη δράση, αλλά εδώ την κρύβει στην γωνία του διαδρόμου και κοιτάζει τον διάλογο από μακριά, δίνοντάς του ακριβώς την όψη μιας ανάμνησης που προσπαθείς να φτάσεις μα δεν μπορείς, ακριβώς.
tp101_25
Ο πιλότος είναι γεμάτος τέτοιες στιγμές ονείρου-στον-ξύπνιο μας.
tp101_04
tp101_09
tp101_12
Για να μη μιλήσουμε φυσικά (τουλάχιστον όχι αναλυτικά, όχι ακόμα) για το πόσο αβίαστα ο Λιντς τα μετατράπει όλα σε ανατριχιαστικό εφιάλτη, όπως στο cliffhanger του επεισοδίου, με την Σάρα Πάλμερ να ξυπνά ουρλιάζοντας καθώς ένα μανιώδες τρέξιμο στο σκοτάδι έχει ως αποτέλεσμα να ξεθαφτεί το μενταγιόν του Τζέιμς.
tp101_03
(Στα ουρλιαχτά της Σάρα παρατηρούμε και μια φοβερή λεπτομέρεια: Πάνω δεξιά φαίνεται ο αντικατοπτρισμός ενός άντρα, του υπεύθυνου διακόσμησης του σετ, Φρανκ Σίλβα. Η εικόνα άρεσε τόσο στον Λιντς που όχι μόνο της κράτησε, αλλά έβαλε τον Σίλβα να παίξει το ρόλο του πνεύματος Μπομπ στη συνέχεια της σειράς- κι όλα επειδή απλώς έτυχε να μην προσέχει την ώρα του γυρίσματος να μείνει εκτός κάδρου. Ένας αληθινός θρίαμβος του «making it up as we go along».)
tp101_02
Το κλειδί σε όλα αυτά, και πάλι, είναι η έγνοια. Όπως ο θάνατος της Λόρα στέλνει κύματα ηλεκτροσόκ στη μικρή, κλειστή, ιδιαίτερη αυτή κοινωνία, κάνοντάς μας να νοιαστούμε και για εκείνη, τη μυστηριώδη 17χρονη που πέθανε υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες πριν βρεθεί καλυμμένη με πλαστικό, έτσι και ο Λιντς με τον Φροστ γράφουν το δράμα αυτών των χαρακτήρων με απόλυτη έγνοια και μηδενική ειρωνία.
Το σενάριο είναι πλούσιο σε χιούμορ και δεν αποφεύγει ποτέ μια ευκαιρία για να παιχνίδι (συχνά με τη βοήθεια της μουσικής του Άντζελο Μπανταλαμέντι που υποδεικνύει τις απότομες αλλαγές τόνου) όμως οι Λιντς και Φροστ είναι απόλυτα σοβαροί ως προς τις προθέσεις τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους και σε αυτή την πόλη. Δε σκοπεύουν να σπάσουν πλάκα ή να λοιδωρήσουν.
tp101_24
Ο Φροστ έχει θεωρητικά αναλάβει το βάρος του γραψίματος των πιο εκφραστικών χαρακτήρων, κάνοντας τέλεια δουλειά, τίποτα δε μοιάζει φλύαρο. Ο Λιντς είναι όμως που κάνει τη διαφορά γράφοντας τον Πράκτορα Κούπερ. Ναι, δεν τον είχαμε αναφέρει ως τώρα.
Περνάνε 36’ τηλεοπτικού χρόνου πριν ο πρωταγωνιστής εμφανιστεί στη σειρά. Οι Φροστ και Λιντς έχουν πρωτίστως βεβαιωθεί πως έχουμε ήδη βυθιστεί στο δράμα του Τουίν Πικς πριν μας υπενθυμίσουν βιαίως (μέσω της εμφάνισης μιας άλλης βασανισμένης κοπέλας που τη γλίτωσε πριν δολοφονηθεί) πως είμαστε εδώ για να λύσουμε ένα έγκλημα.
tp101_18
«Αγαπητή Νταϊάν», εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο Ντέιλ Κούπερ του Κάιλ Μακλάχλαν, ένας από τους πιο απολαυστικά πολύχρωμους και περίεργους χαρακτήρες στην ιστορία της τηλεόρασης. Δεν τον λες straight man, δεν τον λες κωμικό περιτύλιγμα, δεν τον λες αστείο, δεν τον λες σοβαρό. Είναι μια μοναδική περίπτωση χαρακτήρα, γραμμένου, παιγμένου και καδραρισμένου την ίδια στιγμή ως καρτούν αλλά και ως διάβολος.
tp101_14
Η εισαγωγή του δίνει επιπλέον δυνατότητες στους σεναριογράφους να μας συστήσουν τους πάντες στη σειρά. Το σύμπαν του Τουίν Πικς ύστερα από αυτή τη μιάμιση εισαγωγική ώρα φαντάζει άπειρο. Αν ο στόχος ήταν να μπορούμε να περάσουμε ένα ολόκληρο επεισόδιο με τον κάθε έναν από αυτούς τους χαρακτήρες δίχως καν να σκεφτούμε τη Λόρα Πάλμερ, τότε ο πιλότος φτάνει πολύ κοντά στο να το πετύχει.
Όχι πως αγνοεί το μυστήριο κιόλας. Μέχρι να περάσει αυτή τη πρώτη μιάμιση ώρα, ο Κούπερ έχει ήδη μιλήσει με φίλους της Λόρα, έχει αποκλείσει προφανείς υπόπτους, έχει πλησιάσει καινούριους. Και έχει βρει στοιχεία. Το χαρτάκι «R» κάτω από το νύχι της Λόρα. (Τι σημαίνει αυτό;) Το σημείωμα «Fire walk with me» γραμμένο με αίμα. (Τι σημαίνει αυτό;;) Το μενταγιόν με τη μισή καρδιά. (Τι σημαίνει αυτό;;; Α όχι, αυτό ξέρουμε τι είναι, άκυρο.)
tp101_10
Όμως το σημαντικό είναι πως είμαστε ήδη έτοιμοι για περισσότερα.
Για το παράνομο ρομάντσο της Ντόνα με τον Τζέιμς, ο οποίος είναι ο χειρότερος ηθοποιός του κόσμου.
Για την Νόρμα της αιώνιας -κατευθείαν βγαλμένης από παλιό σινεμά- γοητείας της Πέγκι Λίπτον και του τίμιου Εντ που τη θέλει παρότι εκείνη είναι παντρεμένη με έναν φυλακισμένο.
tp101_07
Για την Σέρι με τον απειλητικό άντρα που διατηρεί δεσμό με τον Μπόμπι.
Για τον Λίλαντ και την Σάρα Πάλμερ, και την Γκρέις Ζαμπρίσκι που δίνει τις πιο καθηλωτικές ερμηνευτικές στιγμές του πιλότου.
tp101_23
Για τον σερίφη Τρούμαν και το κρυφό ρομάντζο του (δεν ξέρω αν παρατηρείτε κάποιο μοτίβο) με τον Τζόζι.
Για την Κάθριν Μαρτέλ της Πάιπερ Λόρι, για την οποία κάθε Πλούσια Κακιά Με Τουπέ από σαπουνόπερα του Άαρον Σπέλινγκ θα ήταν περήφανη.
tp101_11
Και φυσικά, πάνω απ’όλα, για τον Πράκτορα Κούπερ. Που ήρθε σε αυτή την παράξενη, μυθική πόλη του κρύου αμερικάνικου βορρά με διάθεση και με παιχνιδιάρικο αέρα, ρωτώντας τι είναι αυτά τα φανταστικά δέντρα που τον καθήλωσαν στην διαδρομή και ζητώντας όχι κάτι, μα απλώς τα βασικά, ένα κρεβάτι, ένα τηλέφωνο, μια τηλεόραση για τις νύχτες που θα γυρνούσε νωρίς. Για τον Κούπερ το Τουίν Πικς έμοιαζε κατευθείαν σαν να ήταν περιέργως το σπίτι του από πάντα, και το ίδιο και για εμάς.
Οι χαρακτήρες μα κυρίως η ίδια η πόλη, το σκηνικό-ως-χαρακτήρας σε μια από τις απολυτότερες εκφράσεις του, θα μας αφορούσαν πάντοτε, ακόμα κι αν η όμορφη, άτυχη, νέα Λόρα Πάλμερ δεν κατέληγε ποτέ τυλιγμένη σε πλαστικό.
tp101_05

Σημειώσεις:
*Σύντομα αυτή τη βδομάδα γιατί είχαμε πολλή εισαγωγή λογω πιλότου.
*Άλλη μια περίπτωση αυτοσχεδιασμού που ο Λιντς μετέτρεψε σε κάτι εξαιρετικό και εναρμοσνισμένο με το ύφος της σκηνοθεσίας του: Η λάμπα στη σκηνή του ιατροδικαστή πράγματι τρεμόπαιζε. Ο Λιντς δε τους άφησε να τη διορθώσουν, παρά θεώρησε πως ήταν κάτι το τέλειο για τη σκηνή.
*Αυτός ο διάλογος είναι τα πάντα:
tp101_01
*Το επεισόδιο προτάθηκε για 6 βραβεία Έμμυ, κέρδισε τα 2 (για Κουστούμια και Μοντάζ).
*O αβίαστος τρόπος με τον οποίον δημιουργούνται αξιομνημόνευτοι β' χαρακτήρες χωρίς να χρειάζεται να εμφανιστούν πάνω από 15" στην κάμερα:
tp101_08
*Τυχαία λατρεμένα μου πράγματα που σκέφτηκα σε διάφορες στιγμές παρακολούθησης του πιλότου πως δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς το «Twin Peaks», τα οποία δεν είχα αναφέρει στοσχετικό κείμενο του αφιερώματος: «Gilmore Girls». «Veronica Mars». «Upstream Color». Είναι τρομερό. Πραγματικά δεν είναι δυνατόν να τονιστεί αρκετά το πόσο πολύ το «Twin Peaks» άλλαξε τα πάντα.
*Μου άρεσε πολύ μια από τις πολλές στιγμές του Κούπερ με τον Τρούμαν στον πιλότο, όπου ο πράκτορας του FBI εξηγεί στον σερίφη γιατί κάθεται και σκαλίζει το ξύλο. «Γιατί είμαι σε μια πόλη όπου το πορτοκαλί σημαίνει κόψε ταχύτητα αντί για πάτα γκάζι»: Από τις τελειότερες περιγραφές της αποσυμπίεσης μιας επαρχιακής πόλης που το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργήσει άγχος στον άνθρωπο της μητρόπολης. Την ίδια στιγμή τέλεια και ως περιγραφή του Τουίν Πικς, όσο και του Ντέιλ Κούπερ ως ανθρώπου.
tp101_06
Στοιχεία:
  • Τίτλος: «Pilot»
  • Σενάριο: Μαρκ Φροστ & Ντέιβιντ Λιντς
  • Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς
  • Πρεμιέρα: 8 Απριλιου 1990
  • Θεαματικότητα: 34.6 εκατομμύρια (!!!)

tp101_15

«Mulholland Drive»: Η προηγούμενη επιστροφή του Ντέιβιντ Λιντς στην τηλεόραση

Πώς το μέσο αποδείχτηκε ανέτοιμο για την επιστροφή του ανθρώπου που το άλλαξε για πάντα.

για το FLIX



Oταν γράφεται η ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης, κανείς δημιουργός δε θα κρατά τόσο υψηλή θέση σημασίας και στα δύο. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς την άνοιξη του 1990. Αν μη τι άλλο δε θα βρει κανείς εύκολα ένα δίμηνο σαν εκείνο του Λιντς: Τον Απρίλιο έκανε πρεμιέρα, εν μέσω διθυράμβων της κριτικής και τεράστιας αποδοχής του κοινού, το «Twin Peaks» στην τηλεόραση. Τον Μάιο κέρδιζε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για το «Wild at Heart».

Χρυσός Φοίνικας και τηλεόραση. Και γιατί όχι.
Ο Ντέιβιντ Λιντς μπορεί να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς (και ξεχωριστούς) auteurs του Αμερικάνικου σινεμά, όμως στην πρώτη του -και μοναδική με σημασία- επίσκεψη στη μικρή οθόνη το 1990, κατάφερε να σημαδέψει μια για πάντα την εξέλιξή της.
Δέκα χρόνια μετά το «Twin Peaks», ο Λιντς θα επιχειρούσε να επιστρέψει. Θα σκηνοθετούσε έναν νέο πιλότο σειράς για το ABC. Το αποτέλεσμα; Eνας αληθινός θρίαμβος.
Στο σινεμά.
Περίεργο πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα.

mul2
Στην πραγματικότητα ο Λιντς δεν έφυγε από την τηλεόραση με το κλείσιμο του «Twin Peaks». Το ‘92 ξεκίνησε, πάλι με τον Φροστ, ένα σίτκομ εποχής για τους ανθρώπους σε μια ψεύτικο τηλεοπτικό κανάλι των ‘50s. Το «On the Air» κόπηκε στα 3 επεισόδια. Ένα χρόνο μετά, γύρισε για το ΗΒΟ (που τότε μπορεί να λεγόταν ΗΒΟ αλλά δεν ήταν ΗΒΟ, καταλαβαίνετε) μια σειρά αυτοτελών τηλεταινιών υπό τον τίτλο «Hotel Room» που ούτε ο ίδιος δε θα θυμάται πως έχει κάνει. Την ίδια αυτή περίοδο γύρισε και το «Twin Peaks: Fire Walk With Me»- γενικά το πρώτο μισό των ‘90s είναι όλο τηλεόραση για τον Λιντς.
Οι διαδοχικές απογοητεύσεις τον ώθησαν να στραφεί ξανά στο σινεμά όπου έβγαλε το άχτι του με το «Lost Highway», όμως η αγάπη του για το μέσο της τηλεόρασης δεν έσβησε. «Λατρεύω μια συνεχιζόμενη ιστορία», δήλωνε τότε. «Θέλω τη δυνατότητα να ανοίξεις διάπλατα ένα κόσμο, όμως αυτό χρειάζεται χρόνο». Σε context καριέρας, δεν είναι λάθος να σκεφτείς πως οι διάφοροι εφιάλτες που έχει κατά καιρούς απλώσει ο Λιντς στη μεγάλη οθόνη, δεν είναι παρά εν δυνάμει πιλότοι εν δυνάμει σειρών. Απλά έτυχε το «Twin Peaks» να είναι το μόνο που έγινε όσα μπορούσε να γίνει.
Λίγα χρόνια μετά, ακολουθώντας το «Lost Highway» με μια άλλη ιστορία μιας άλλης λεωφόρου, στο μάλλον πιο απίθανο back-to-back ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου (με το #διπλής «Straight Story» του), ο Λιντς αναζήτησε ξανά δίοδο για τα όνειρά του. Την αναζήτησε ξανά σε αυτό το μέσο που ο ίδιος βοήθησε να μετατραπεί από γέμισμα διαφημιστικού χρόνου σε αληθινή τεχνη.
Και, όπως και σχεδόν οτιδήποτε είχε κάνει την προηγούμενη δεκαετία, είχε κι αυτό ως σημείο εκκίνησης το «Twin Peaks». Οι πρώτοι σπόροι ιδέας είχαν προέλθει πίσω στις αρχές των ‘90s, όταν ο Λιντς είχε την ιδέα για ένα spin-off της σειράς του επικεντρωμένου στον χαρακτήρα της Όντρεϊ. «Κι αν κάναμε μια ταινία για την Όντρεϊ στην Καλιφόρνια;» ήταν σύμφωνα με την ερμηνεύτρια Σέριλιν Φεν, η αρχική ιδέα. Χρόνια αργότερα, εκείνη η ιδέα για spin-off ταινία, μετεξελίχθηκε σε pitch για μια εντελώς ανεξάρτητη, νέα σειρά.
Μιλώντας και πάλι με το ABC, ο Λιντς είχε την ιδέα για μια νεο-νουάρ σειρά που θα εξερευνούσε με τους δικούς του όρους τον κόσμο του θεάματος. Στη λεωφόρο Μαλχόλαντ του Λος Άντζελες, μια γυναίκα απομακρύνεται από ένα δυστύχημα με μια τσάντα γεμάτη λεφτά. Από εκεί και πέρα, τα πάντα θα ήταν ένα μυστήριο. Όμως συνέβη αυτό για το οποίο γράφαμε στο κείμενο για την επιστροφή του «Twin Peaks»: 10 χρόνια μετά από εκείνη τη σειρά, η τηλεοπτική βιομηχανία ήταν σε μια ενδιάμεση κατάσταση- όχι αρκετά ανέτοιμη για αυτό που τη βρήκε ώστε να το αποδεχτεί δίχως αντιστάσεις (όπως το 1990) και όχι αρκετά έτοιμη ώστε να το υποδεχτεί στρώνοντας κόκκινο χαλί (όπως το 2016).
Το ABC απέρριψε τον πιλότο $7 εκατομμυρίων του «Mulholland Drive».
mul1
Ο γεμάτος συμβιβασμούς εκείνος πιλότος (τον οποίον ο Λιντς πετσόκοψε στα 88 λεπτά από τα αρχικά 125) κυκλοφόρησε χέρι με χέρι ανάμεσα στους ανθρώπους της βιομηχανίας όταν έγινε γνωστό πως το ABC, γεμάτο απαιτήσεις και ενστάσεις, δε θα προχωρούσε σε παραγγελία της σειράς. (Ο πιλότος υπάρχει ακόμα online, προς θλίψη του ίδιου του Λιντς ο οποίος ντρέπεται για τον βιαστικό τελικό προϊόν που τότε παρέδωσε.) Έφτασε στα χέρια των ανθρώπων του Γαλλικού StudioCanal, το οποίο έβαλε άλλα $7 εκατομμύρια ώστε ο Λιντς να μπορέσει να κλείσει την ιστορία και να ολοκληρωθεί ο πιλότος ως αυτοτελής ταινία.
Δε θα μπορέσουμε ποτέ να γνωρίζουμε αν και πόσο καλή σειρά θα ήταν το «Mulholland Drive», ξέρουμε όμως πως αυτή η προσθήκη των νέων σκηνών ήταν που το έκανε κινηματογραφικό αριστούργημα. Ο Λιντς, απελευθερωμένος από την ιδέα του ανοιχτού αφηγηματικού ορίζοντα, έγραψε τις νέες σκηνές που ακολουθούν το άνοιγμα του μυστηριώδους κουτιού. Έφερε την ιστορία του τούμπα, αντέστρεψε τους ρόλους, και μετέτρεψε ένα σουρεαλιστικό όνειρο σε έναν ψυχαναλυτικό εφιάλτη με ρίζες στην πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η μεγαλειώδης σπουδή στο μεγάλο ψέμα του κόσμου του θεάματος, μέσα από κρυμμένες επιθυμίες και συσχετισμούς (σεξουαλικών, επαγγελματικών, και κάθε είδους) δυνάμεων, να εξελιχθεί όχι απλά σε μια ακόμη ταινία, μα πιθανώς στο κατεξοχήν αριστούργημα της φιλμογραφίας του Λιντς. Εκκινώντας μάλιστα στην πορεία την καριέρα της τότε πανάγνωστης Ναόμι Γουώτς, εξέχουσα ηθοποιό των μετά-2000s που όμως δε θα είχε πάρει ποτέ αυτή την high profile ευκαιρία αν η ταινία δεν είχε ξεκινήσει τη ζωή της ως τηλεοπτικός πιλότος.
Το «Mulholland Drive», που δεν ήταν αρκετά καλό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα του ABC, κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών (προσφέροντας ένα διασκεδαστικά συμμετρικό κλείσιμο ως προς το αξέχαστο 1990 του Λιντς) και κατετάγη στην 28η θέση της πιο πρόσφατης λίστας του περιοδικού Sight & Sound με τις καλυτερες ταινίες όλων των εποχών.
«Κοίταξα τα πάντα από διαφορετική γωνία», είπε ο Λιντς κατά την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες το 2001. «Τώρα βλέπω πως η ταινία πάντα ήθελε να είναι έτσι. Απλά χρειάστηκε αυτό το περίεργο ξεκίνημα ώστε να φτάσει να γίνει αυτό που είναι».
Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα σε αυτή την ιστορία. Ούτε για τα κουστούμια των δικτύων, ούτε για τη σχέση σινεμά και τηλεόρασης, ούτε για τις ιδέες που μέσα στην απόγνωση μεταλάσσονται σε κάτι άλλο. Το μόνο που υπάρχει, είναι ο Ντέιβιντ Λιντς: Ένας δημιουργός που προήλθε από το σινεμά και άλλαξε για πάντα την τηλεόραση και, όταν δοκίμασε να κάνει ξανά τηλεόραση, γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ένας δημιουργός τόσο μοναδικός, που περιφερόμενος επί μια δεκαετία με κινήσεις απρόβλεπτες και ρυθμούς ακανόνιστους ανάμεσα σε δύο μέσα, κατάφερε να γράψει ιστορία και στα δύο.

Οι 7 απόγονοι του «Twin Peaks»

Εντοπίζουμε τους αμεσότερους απογόνους της σειράς των Μαρκ Φροστ και Ντέιβιντ Λιντς, για να καταλήξουμε στο πιο αναπόφευκτο μεγαλόστομο συμπέρασμα για την κληρονομιά της.

για το FLIX



Ας το δούμε σαν μαθηματική άσκηση.
Ας εντοπίσουμε λίγες από τις σειρές που δε θα είχαν υπάρξει δίχως το «Twin Peaks» των Ντέιβιντ Λιντς και Μαρκ Φροστ, ώστε να έχουμε μια καλύτερη ιδέα για τι πράγμα μιλάμε, όταν μιλάμε για «επιρροή» (και τι είδους).
Ακριβώς πάνω στη στιγμή που η ανακοίνωση του τρίτου κύκλου της σειράς έρχεται ως το σημαντικότερο τηλεοπτικό νέο της δεκαετίας (τουλάχιστον) για να αλλάξει όλα όσα ξέραμε για την τηλεόραση τότε και τώρα.
legacy1
«Lost»
Για το μυστήριο, τα ερωτήματα, τα αινίγματα, την αίσθηση πως όλα όσα παρακολουθείς είναι ένα εφιαλτικό υπερμεγέθες επεισόδιο «Twilight Zone».
Τι γέννησε το «Lost»: Τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τηλεόραση σήμερα, τον τρόπο με τον οποίο η τηλεόραση μυθολογίας γράφεται για το σήμερα.
legacy2
«The Sopranos»
Για τον ονειρικό τόνο και για τους ρυθμούς με τους οποίους μια κεντρική ιστορία διακλαδώνεται στο πλούσιο περιβάλλον της.
Τι γέννησαν οι «Sopranos»: Τον τηλεοπτικό αντιήρωα, την κυριαρχία του ΗΒΟ, το επίσης uber-«Twin Peaks»-ικό «Mad Men», τον θρίαμβο της καλωδιακής τηλεόρασης. Εν ολίγοις: Την Χρυσή Εποχή της τηλεόρασης.
legacy3
«The X-Files»
Για την ιδέα πως μπορείς να αναπτύξεις μια μακράς αφήγησης ιστορία μέσα από δεκάδες επεισόδια και πολλές σεζόν, κοιτώντας τόσο τα μεμονωμένα επεισόδια, όσο και τη μεγάλη εικόνα.
Τι γέννησαν τα «X-Files»: Τη σειρά μυθολογίας.
legacy4
«Deadwood»
Για το πώς μια ιστορία εξαπλώνεται ρευστά δίχως απαραιτήτως να έχει σαφή αίσθηση του πού κατευθύνεται και πώς, και για το πώς οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα χτίζουν μια κοινότητα-πρωταγωνιστή.
Τι γέννησε το «Deadwood»: Εκτός του «John from Cincinnati» (του πιο αγνού απογόνου του «Twin Peaks» και της μοναδικής σειράς που μπορεί να ισχυριστεί πως το ξεπερνά σε βαθμό ‘δεν πιστεύω αυτό που βλέπω’), κυριότερα ενίσχυσε την ιδέα της auteur TV, ανοίγοντας το δρόμο για απαιτητικές, ποιητικές αφηγήσεις μέσα από τη ματιά και τη γραφή ενός ακραίου δημιουργού αντί μιας ομάδας συνεργατών-γραφιάδων.
legacy5
«Six Feet Under»
Για την απόλυτη απελευθέρωση του Παράξενου και του γκροτέσκου στη μικρή οθόνη, με όρους εξ ολοκλήρου καλλιτεχνικούς και ονειρικούς.
Τι γέννησε το «Six Feet Under»: Δεν είναι επιδραστικό όσο τα υπόλοιπα της λίστας, όμως από τα εφιαλτικά καλλιτεχνικά όνειρα του Ράιαν Μέρφι και του «American Horror Story» μέχρι τις στυλιζαρισμένες σειρές που ακροβατούν ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία παραδίδοντας φρίκη ως έντονο όνειρο (σκέψου «Dexter»), ένα μικρό χρέος του το έχουν.
legacy6
«Desperate Housewives»
Για την ανατριχιαστική αίσθηση που μπορεί να σου αφήνει μια σαπουνόπερα όταν κοιτάζει με χιουμοριστική και κριτική ματιά μια γεμάτη ένοχα μυστικά (κάτω από την επιφάνεια) ειδυλλιακή κοινότητα.
Τι γέννησε το «Desperate Housewives»: Τη μοντέρνα σαπουνόπερα, από όλο το drama πρόγραμμα του ABC μέχρι τα εφηβικά fever dreams τύπου «Gossip Girl» και «Pretty Little Liars».
legacy7
«True Detective»
Για την απόκοσμη αίσθηση της εφιαλτικής americana μέσα από τα μάτια ανθρώπων του νόμου, τρομακτικών όσο και τα εγκλήματα που επιχειρούν να διαλευκάνουν.
Τι γέννησε το «True Detective»: Νωρίς για να του χρεώσουμε ακόμα κάτι, μα στο μέλλον όταν θα αναζητούμε τις ρίζες του revival της πρεστίζ (αστυνομικής) μίνι σειράς ως δημιουργικό όχημα, σε αυτό θα επιστρέφουμε κατά κύριο λόγο.

Είναι απλά μαθηματικά. Αν αθροίσεις όλα τα παραπάνω, σχηματίζεις με τρομερά μεγάλη πληρότητα την εικόνα του σημερινού τηλεοπτικού δράματος. Δύσκολα θα βρεις κάτι που να σημαίνει κάτι σήμερα και να μη χρωστάει στο «Twin Peaks» ή σε κάτι που χρωστάει εκείνο στο «Twin Peaks».
(Ο Τοντ ΒανΝτερΒερφ στο Vox πάει το επιχείρημα ένα επιπλέον βήμα παραπέρα, εντοπίζοντας σαφείς επιρροές της σειράς ακόμα και σε κωμωδίες όπως το «Louie» ή animation όπως το «Gravity Falls».)
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι πράγματα που θα είχε ποτέ στο κεφάλι του ο Λιντς τότε, αν και ποτέ δεν πρέπει να είσαι σίγουρος τι έχει στο κεφάλι του ο Λιντς. Όμως η επίδραση είναι τόσο σαφής και καθολική, που με αφορμή τα νέα επεισόδια, αξίζει να αναρωτηθείς πώς θα είναι η εμπειρία του «Twin Peaks» μέσα από τα μάτια του σημερινού θεατή. Ενός θεατή δηλαδή που έχει καταναλώσει τηλεόραση η οποία φτιάχτηκε από τα υλικά που το «Twin Peaks» προσέφερε.
Πώς μπορούν τα νέα επεισόδια να μοιάζουν, 25 χρόνια αργότερα. Και, επιπλέον, πώς θα μοιάζουν τα παλιά επεισόδια; Πολύ συχνά παρακολουθείς κάτι τρομερά επιδραστικό χρόνια μετά, και είναι κάτι που πλέον δύσκολα βλέπεται ακριβώς επειδή κάθε δομικό στοιχείο του έχει αντιγραφεί και χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά, που το πρωτότυπο καταντά παρωχημένο.
Αυτά είναι ερωτήματα που σκοπεύουμε να απαντήσουμε μαζί, μέσα από την επιστροφή μας στον ύποπτο κόσμο του Τουίν Πικς.

Η Δευτέρα Παρουσία του «Twin Peaks»


για το FLIX

Πολλές σειρές έχουν επιστρέψει τα τελευταία χρόνια. Όμως η επιστροφή, 25 χρόνια μετά, της σειράς που άλλαξε για πάντα την τηλεόραση, είναι η πιο απίστευτη περίπτωση όλων. Κι η πιο σημαντική επίσης.

Το αντιλαμβάνομαι με όρους περισσότερο θρησκευτικούς.
Για λόγους που θα διαβάσετε αναλυτικά (και ξανά, και ξανά) και εδώ αλλά και αλλού, το «Twin Peaks», για έναν πράκτορα του FBI που φτάνει σε μια μυστηριώδη επαρχιακή πόλη ώστε να διαλευκάνει το φόνο μιας νεαρής κοπέλας, είναι η σειρά βάσει της οποίας αναπτύχθηκε όλη η σύγχρονη τηλεόραση.
Αυτό δεν είναι υπερβολή, δεν είναι κενό hype. Είναι η αλήθεια.
Μια τέτοια επιστροφή λοιπόν είναι εκ των πραγμάτων μια εντελώς διαφορετική περίπτωση από όλες τις άλλες.
Διότι, για να προλάβει ένα οποιοδήποτε έργο να έχει επιδράσει σε τέτοιο αποφασιστικό βαθμό στο μέσο του, σημαίνει πως έχει περάσει χρόνος. Πολύς χρόνος. Όπως λέμε, 25 χρόνια. Κάποιες φορές ένα απόλυτο νούμερο μπορεί να είναι τόσο μεγάλο ώστε να κάνει όλη τη διαφορά. «Εδώ δεν μιλάμε ‘Veronica Mars’», όπως έγραψε κι ο Άντι Γκρίνγουωλντ. Μιλάμε για κάτι άλλο.
Twin Peaks 607
Τον Απρίλιο του 1990 στο ABC ξεκίνησε να προβάλλεται μια σειρά μυστηρίου και φαντασίας από τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Μαρκ Φροστ που δεν έμοιαζε με τίποτα που να είχε προηγηθεί. Γνωστό το παραμύθι. Λιγότερο από 2 χρόνια μετά, η σειρά κόπηκε, αλλά το άμεσο, βίαιο level-up στο οποίο υποχρέωσε την τηλεόραση είχε σαν αποτέλεσμα μια επίδραση διαρκείας. Πήρε χρόνια, πήρε δεκαετίες, ώστε το μέσο να είναι αληθινά έτοιμο για το «Twin Peaks».
Όταν έκανε πρεμιέρα, ήταν κάτι το -απλά- εξωπραγματικό. Μιλάμε για μια τηλεόραση πριν καν τα «X-Files». Κανείς δεν ήξερε από πού του ήρθε το «Twin Peaks», πόσο μάλλον αν μιλάμε περί πλήρους κατανόησης του όλου επιτεύγματος. Όσο απίστευτη είναι, δεδομένων των συνθηκών, η τεράστια αρχική επιτυχία της σειράς (κοντά 35 εκατομμύρια θεατές στην πρεμιέρα), άλλο τόσο φυσιολογική είναι λοιπόν η σύντομη, γοργή πτωτική πορεία. (Έναν Απρίλιο αργότερα, η θεαματικότητα έφτανε στα 7 εκατομμύρια).
Το «Twin Peaks», αυτή η ανωμαλία της φύσης, ήρθε φαινομενικά από το πουθενά, άφησε τους πάντες να απορούν τι τους χτύπησε. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ας αναφέρομαι μερικές άλλες σειρές που έκαναν πρεμιέρα το 1990. Τις επιτυχημένες τουλάχιστον. Ώστε να καταλάβουμε τι πράγματα προσπαθούσε να πετύχει η τηλεόραση ως μέσο το 1990.
«Law & Order». «The Bradys». «Northern Exposure». «Beverly Hills, 90210». «In Living Color». «The Flash». «Parker Lewis Can’t Lose». «The Fresh Prince of Bel-Air».
Αυτές οι σειρές είναι η τάξη του 1990. Αυτές ήταν οι τάσεις, αυτά ήταν τα πράγματα που επιχειρούσε η τηλεοπτική κουλτούρα να δημιουργήσει και να αναπαράγει τότε. Αυτή ήταν η τηλεόραση τότε.
Αυτά τα πράγματα, καλά ή κακά ή συμπαθή ή μέτρια, αν ψάχνουμε τόση ώρα μια φράση που να τα χαρακτηρίζει και να τα συνδέει όλα, ναι, αυτή είναι: Παλιά τηλεόραση. Είναι παλιά τηλεόραση.
twin3
Δίχως πρόγονο, δίχως να προκύπτει από κάπου, σαν αστεροειδής που μας ήρθε δώρο από κάποια ανώτερη δύναμη που βαριόταν να περιμένει πότε θα κάνουμε μόνοι μας τα απαραίτητα εξελικτικά βήματα, το «Twin Peaks» ήρθε κι αυτό ως μέλος της τάξης του ‘90, και μας επέβαλε την εξέλιξη.
Φυσιολογικά, δεν άργησε να κοπεί. Όμως αυτό που έφερε μαζί του πέρασε στο DNA της δημιουργίας και ξεκίνησε μια διαδικασία ωρίμανσης. Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, αν ο κόσμος τότε ήταν σα τον σημερινό και μπορούσαμε κάθε τι που υπήρξε κάποτε δημοφιλές να το νεκρανασταίνουμε σα ζόμπι όλη την ώρα, το «Twin Peaks» να επέστρεφε 5 χρόνια μετά. Ή 10 χρόνια μετά. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο Λιντς, που στην πορεία της 2ης σεζόν παράτησε τη σειρά και γύρισε στο σινεμά, θα είχε κάτι αντάξιο αυτού του εξωφρενικού legacy να προσθέσει;
Όμως τώρα είναι 25 χρόνια και το «Twin Peaks» μπορεί όλοι να το λατρεύουν, αλλά κανείς δε ζήτησε περισσότερο.
twin1
Το πρόβλημα με τις επιστροφές είναι πως πρόκειται για ζήτημα περισσότερο δικού μας εγωισμού. Δεν αντιλαμβανόμαστε κάτι ως τέχνη, παρά ως δικό μας παιχνίδι. Στην ανασκόπηση του 2013, γράφαμε για το πώς το Netflix, ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της περσινής χρονιάς, ήταν σαν κάτι το οποίο όλοι μας, συλλογικά, φέραμε στη ζωή. Αν δεν υπήρχε θα το είχαμε δημιουργήσει. Ήταν η απάντηση στην συγχρονη ανάγκη μας να έχουμε κάθε επιθυμία διασκέδασής μας ικανοποιημένη άμεσα. Ήταν το τζίνι της zeitgeist απαίτησής μας.
Να το πω αλλιώς. Το «Arrested Development» το κοιτάζαμε ως ένα κομμάτι της προσωπικής μας διασκέδασης που κάποιος το πήρε μακριά και θέλαμε να τον βρούμε και να του πούμε «σήκω φύγε, ΡΕ, που θα μου πάρεις το παιχνίδι μου, με ρώτησες;». Και τον βρήκαμε, και του το είπαμε, κι έτσι είχαμε κι άλλο «Arrested Development». Το πρόβλημα του όλου σεναρίου είναι πως ποτέ στη διάρκεια της διαδικασίας δεν σκεφτήκαμε το «Arrested Development» ως τέχνη. Δε θα ζήταγε κανείς από τον Πικάσο να ζωγραφίσει λίγη περισσότερη Γκουέρνικα. «Αααα, τέλεια αυτή η εικόνα! Αλλά τι να βρίσκεται άραγε λίγο πιο έξω από το κάδρο; Χμμμ, ποια να είναι άραγε η αληθινή ιστορία πίσω από το ανθρώπινο κρανίο πάνω στο πτώμα του αλόγου; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.»
Το «Twin Peaks», αντιθέτως, το αντιλαμβανόμαστε ως τέχνη, ως Τέχνη τελοσπάντων, με “τ” κεφαλαίο. Τόσο επειδή είχε την τύχη να είναι αρκετά παλιό ώστε να γλιτώσει από τη λαίλαπα του κακομαθημένου μας pop culture ‘εγώ’ των 2000s, όσο κι επειδή μπορούμε να δούμε την επίδρασή του σε ό,τι λατρεύουμε σήμερα. Είναι τόσο μεγάλος ογκόλιθος που μοιάζει πολύ μεγάλο ώστε να το αγγίξουμε με απαιτήσεις. Είναι ένας τηλεοπτικός Πικάσο. Δε θα ζητούσες ποτέ από τον Πικάσο να συνεχίσει μια ζωγραφιά του. Δε θα ζητούσες ποτέ από τον Λιντς να συνεχίσει τη δικιά του. Μοιάζει εξωφρενικό, μοιάζει λάθος, έτσι δεν είναι; Είναι το «Twin Peaks»! Τι είναι;Καμιά σειρά;
twin4
Γι’αυτό και η επιστροφή του είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το μεγαλειώδες.
Οι ίδιοι οι Λιντς και Φροστ το θέλησαν. Οι ίδιοι θα το γράψουν. Ο Λιντς θα το σκηνοθετήσει, με το στάτους του πλέον αδιαμφισβήτητο ως Ένας Από Τους Διαχρονικά Μεγάλους.
Αν η σειρά έκανε πρεμιέρα σήμερα, όπως ακριβώς ήταν τότε, θα φαινόταν ως κάτι και πάλι ως περίεργο, μα την ίδια στιγμή και ενταγμένο στις τηλεοπτικές τάσεις της εποχής. Πολυεπίπεδη αφήγηση μακράς διαρκείας, μια κοινότητα που αναπτύσσεται παράλληλα με την εξερεύνηση των quirky χαρακτήρων της, ένα μεγάλο μυστήριο, μεταφυσικοί τόνοι, διακριτό οπτικό στυλ, διαρκή επίμονα ερωτήματα που γεννούν τη μία θεωρία μετά την άλλη.
Αντ’αυτού, όλα αυτά τα έκανε 25 χρόνια πριν. Στο τέλος της, η Λόρα εκστόμισε την πρόβλεψη-προφητεία πως «θα τα πούμε ξανά σε 25 χρόνια».
twin2
twin5
Είναι λες και ό,τι θεϊκό ήταν αυτό που έφερε αυτή την καλλιτεχνική έμπνευση σε έναν ανέτοιμο γι’αυτήν κόσμο, προφήτευσε την επιστροφή. Τη Δευτέρα Παρουσία. Σα να μας λέει ο Λιντς, «επιστρέφω για να δω τι κάνατε με όσα σας χάρισα». Και πόσο, μα πόσο συναρπαστικό, θα είναι το να γίνουμε μάρτυρες στα όσα μπορεί να πετύχει ετούτη τη φορά, 8 μάλιστα χρόνια μετά την τελευταία φορά που γύρισε κάποια ταινία; Αυτός ο συλλογικός κρότος που ακούστηκε τη στιγμή της ανακοίνωσης της επιστροφής, δεν ήταν «ω, γαμώ!», ήταν «ω! τι ζούμε».
Ο 3ος κύκλος του «Twin Peaks» μπορεί να αποδειχθεί μέτριος ή ακόμα και περιττός, όμως σημειολογικά και μόνο εξετάζοντάς το, είναι ένα μοναδικό είδος ιστορικής στιγμής. Επιστρέφει για να οριοθετήσει την ωρίμανση ενός ολόκληρου μέσου, από την ‘παλιά τηλεόραση’ του 1990 σε αυτό το γεμάτο επιλογές, καλλιτεχνικά προκλητικό πεδίο δημιουργίας που έχουμε στη διάθεσή μας εν έτει 2014.
Μας πήρε δεκαετίες, μα η τηλεόραση έφτασε στο σημείο να είναι έτοιμη να αντικρύσει στα μάτια τη σειρά που την έφερε ως εδώ.
Twin Peaks 607

Η Καλίντα, το "Good Wife" και η τέχνη του να προχωράς

-Kalinda, why do people let you onto crime scenes?
-I don't know. People like me.

Ναι. Τη λατρεύουμε.

Η Καλίντα ήταν για αρκετό καιρό ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στο “Good Wife” αλλά μετά η σειρά την προσπέρασε. Δεν είναι ότι έγινε ποτέ βάρος, απλά σε επίπεδο δραματουργίας, η έμφαση μετακινήθηκε αλλού.

Στην αρχή ήταν οι 2 πρώτες σεζόν. Είναι σημαντικό και καθόλου τυχαίο πως εκείνες ήταν οι σεζόν δόξας της Καλίντα. Οι δημιουργοί Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ είχαν κατά παραδοχή τους, σχεδιάσει το βασικό δραματικό arc των 2 πρώτων σεζόν, προετοιμάζοντας για 40+ επεισόδια το έδαφος για τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης, πως ο Πίτερ είχε απατήσει την Αλίσια με την Καλίντα. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρώτη σπουδαία κορύφωση για τη σειρά, μια επική αποκάλυψη (που όμως στηριζόταν πλήρως από ό,τι είχε προηγηθεί) και ένα Έμμυ για την Άρτσι Παντζάμπι. Όχι και άσχημα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα συνέβαινε μετά, γιατί συχνότερα από ό,τι όχι, όταν οι σειρές φτάνουν το πρώτο βασικό σημείο μέχρι το οποίο έχουν σκεφτεί οι δημιουργοί, μετά δεν έχεις πού να πας. Και εκεί είναι που συνέβη κάτι αξιοσημείωτο: To “Good Wife” επιβίωσε. Η Καλίντα όχι.

Η πορεία της σειράς είναι γνωστή και, βασικά, πολυτραγουδισμένη. Είχε μια συμπαθή 3η σεζόν, και μια άνιση 4η, προτού εκραγεί δημιουργικά με την ιστορική 5η. Η σειρά βρήκε νέα πράγματα να πει. Απλά αυτά τα νεά πράγματα δε συμπεριλάμβαναν την Καλίντα.

Ήταν κρίμα, γιατί από την πρώτη της στιγμή η Καλίντα ήταν από τους πιο μαγνητιστικούς χαρακτήρες οπουδήποτε στην τηλεόραση. Είχε έναν αέρα μυστηρίου, μια αύρα ισχύος, και κάτι το επιθετικά σεξουαλικό δίχως καν να χρειάζεται να κοπιάσει γι'αυτό. Ήταν ο χαρακτήρας-άγκυρα της σειράς, η ηρωίδα που ήξερες πως δε θα απογοητεύσει ποτέ, που ήξερες πως όταν υπάρχει πρόβλημα θα είναι εκείνη που θα το λύσει ή που έστω θα στηριχτείς πάνω της για να πάρεις δυνάμεις. (Ο Ντάμπλντορ του “Good Wife” δηλαδή, lol.)

Η Καλίντα συνέχισε να είναι αποτελεσματική και συνέχισε να είναι καθηλωτική και τις επόμενες σεζόν. Δεν ήταν όμως πια μυστηριώδης και απόκοσμη. Μια απόπειρα ανάκτησης της αύρας μυστηρίου και απειλής μας χάρισε το χειρότερο storyline που έχει κάνει ποτέ η σειρά, το οποίο ευτυχώς εγκαταλείφθηκε γρήγορα και με ταιριαστά διφορούμενο τρόπο: Ποτέ δε μάθαμε τι ακριβώς έκανε η Καλίντα για να ξεφορτωθεί τον άντρα της. Δεν πιστεύω πως θα μάθουμε ποτέ. Ωστόσο πιστεύω πως ξέρουμε.

Αλλά τελοσπάντων, το γεγονός παραμένει. Η Καλίντα έπαψε να είναι μυστηριώδης, έπαψε να είναι κάτι που δε μπορούσε πια να το αγγίξεις. Προσγειώθηκε στη γη. Κι αυτό είναι ΟΚ. Αυτό την έκανε πιο ανθρώπινη. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει- ακόμα κι ο πιο μυστηριώδης, ο πιο μυθικός άνθρωπος, όταν τον φέρεις αρκετά κοντά σου αργά ή γρήγορα θα κατέβει στο έδαφος.


Η αλήθεια είναι πως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι δραματουργίας της Καλίντα μετά την 2η σεζόν, είνα το ρήγμα στη σχέση της με την Αλίσια. Φυσικά στην αρχή απομακρύνθηκαν βίαια, και ναι, στη συνέχεια τα ξαναβρήκαν. Μα όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά, και πολύ σοφά (και θαρραλέα) η σειρά δεν επιχείρησε ποτέ να τις ξανακάνει στα αλήθεια φίλες, πόσο μάλλον κολλητές.(*) Μόλις πριν λίγες μέρες σημειώναμε εδώ πως έχουν να μοιραστούν σκηνή 34 επεισόδια, και πως το ίδιο το επεισόδιο από μόνο του μας υπενθύμισε και το γεγονός, αλλά και την αιτία του.

(*Υπάρχουν φήμες σχετικά το γιατί, όμως εφόσον αυτό που προκύπτει στην οθόνη ως αποτέλεσμα είναι κάτι δραματουργικά συνεπές, το εξετάζω αποκλειστικά υπό αυτούς τους όρους. Εξάλλου κι ο θάνατος του Γουίλ συνέβη επειδή ο Τζος Τσαρλς ήθελε να φύγει από τη σειρά- το θέμα είναι τι ιστορία αποφασίζεις να πεις με το κάθε δεδομένο σου.)

Λίγες μέρες μετά, μαθαίνουμε πως η Άρτσι Παντζάμπι φεύγει από τη σειρά στο τέλος της σεζόν. Θα μπορούσαν αυτά να είναι δύο τυχαία γεγονότα, μα το “Good Wife” έχει υπάρξει τόσο συνεπέστατα υπολογισμένο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, που με έχει κάνει να μην πιστεύω στις συμπτώσεις.

Η Καλίντα ήταν εμφανές πως όσο κι αν θέση στη σειρά θα είχε για πάντα, θέση στη ζωή της Αλίσια δεν είχε πλέον και τόσο. Μετά τις 2 πρώτες σεζόν-εφαλτήριο της πορείας της Αγίας Αλίσια, αυτό ακριβώς το γεγονός της απομάκρυνσης έγινε το σημαντικότερο κομμάτι της Καλίντα. Το ότι ήταν εκεί, αλλά πλέον δεν μπορούσε και ακριβώς να είναι. (Μας έχει συμβεί όλους κάποια στιγμή στη ζωή μας, έτσι δεν είναι; Και από τη μία πλευρά και από την άλλη.) Αυτή η αποχώριση δεν είναι πως έπρεπε καλά και ντε να συμβεί, όμως είναι απολύτως κατανοητό που συμβαίνει.

Είμαι σίγουρος πως οι Κινγκς θα έχουν κάτι εξαιρετικό στα σχέδιά τους για την τελευταία πράξη της πολυτάραχης σχέσης της Αλίσια με την Καλίντα. Και μαζί μια ευκαιρία για την Καλίντα να θυμίσει με εμφατικό τρόπο γιατί υπήρξε ο αγαπημένος χαρακτήρας πολλών.



“People like me.”


Φυσικά.

"Survivor: SJDS - GOP", 4: We're a Hot Mess

Α, ναι, έλα, τι έγινε; Ξεκίνησε η σεζόν; Μπορούμε να αρχίσουμε να δίνουμε σημασία τώρα δηλαδή;

Μετά από αυτό το επώδυνο mini arc με τον Τζον Ρόκερ στα 3 πρώτα επεισόδια της σεζόν, ξαφνικά έχουμε ένα πλήρες reboot με τη σειρά να θυμάται ότι έχει μια σεζόν να αφηγηθεί. Έτσι έξαφνα έχουμε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους με τους οποίους ασχολούμαστε τώρα. Την Κέλι, τον Τζον, τον Ντρου, τη Ζάκλιν, τον Άλεκ, μαγικά πράγματα! Καινούριοι χαρακτήρες τα παιδιά; Πόσο Νίκι+Πάολο φάση.

Αλήθεια είναι πολύ ενοχλητικό όταν η σειρά πωρώνεται τόσο πολύ με ιστορίες που ξέρει πως δε θα οδηγήσουν πουθενά. Όπως πχ σε εκείνη τη σεζόν με τη Σούγκαρ και τον Έις, που ξαφνικά ο δεύτερος έφυγε στη μέση της σεζόν και για τα υπόλοιπα επεισόδια βλέπαμε ξαφνικά μόνο καινούρια πράγματα. Τελοσπάντων, τουλάχιστον εδώ το μαρτύριο τελείωσε νωρίς.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι υπήρχε ως αφηγηματική επιλογή, αλλά και το ότι βοηθήθηκε από τα μονόπλευρα αποτελέσματα. Μια φυλή έχανε πάντα οπότε τους άλλους δε τους είχαμε δει ποτέ. Ειλικρινά στο σημερινό επεισόδιο ένιωθα σα να έβλεπα spin-off της ως τώρα σεζόν. “Ο δημοφιλής Τζέρεμι μετακομίζει σε ένα άλλο νησί όπου πετυχαίνει ένα άλλο γκρουπ παράξενων ναυαγών!”

Το αποτέλεσμα ήταν ένα αναπάντεχα διασκεδαστικό επεισόδιο. Διότι για τον ίδιο λόγο που δεν είχαμε ασχοληθεί ως τώρα με όλους αυτούς τους χαρακτήρες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχαν μεταξύ τους αυτή τη χαώδη δυναμική. Συμβαίνει πάντα στο “Survivor” (και γενικά στη ζωή δηλαδή): Όταν ένα σύστημα βολεύεται τόσο πολύ και δεν αποβάλλει τα προβληματικά του κομμάτια, η ώρα της κρίσης θα είναι πολύ πιο επίπονη, γιατί πλέον τίποτα δε λειτουργεί, τίποτα δεν ταιριάζει με τίποτα άλλο. Τα πάντα είναι σε μια φλου, παντελώς αδοκίμαστη κατάσταση.

Φτάσαμε δηλαδή στη 10η μέρα στο νησί, και στο Hunahpu δεν ξέραν καν ποιες είναι οι συμμαχίες τους! Ο “Χα-γιάκ!” Κιθ συγκεκριμένα δεν ήξερε καν τι ακριβώς σημαίνει συμμαχία, αλλά από την άλλη ο Κιθ υποπτεύομαι πως δεν είναι ιδιαίτερα εξυπνότερος από αυτό το τσακμάκι που όλο χάνουν και βρίσκουν. Οπότε κάρφωσε τον Τζέρεμι (δίχως καν ο Τζέρεμι να έχει το Immunity Idol) με αποτέλεσμα εκείνος να του κρατήσει μούτρα και να τον ψηφίσει στο τέλος παρότι δεν έβγαζε κανένα νόημα στρατηγικά μιλώντας.

Αλλά από την άλλη, ο καθένας εκεί στο τέλος ό,τι του κατέβαινε ψήφιζε, εκτός από τις 4 γυναίκες που ψήφισαν σε ενιαίο μέτωπο επειδή μάλλον η Κέλι και η Νάταλι είναι στοιχειωδώς έξυπνες σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ντουβάρια. Και γιατί ψήφισαν συνασπιμένα; Επειδή ο Ντρου ήταν σε φάση “α-χακ-χακ θα ψηφίσουμε την Κέλι να φύγει επειδή είναι γυναίκα και στάνταρ οι γυναίκες θέλουν να μας διώξουν”, παρότι οι γυναίκες ούτε σκόπευαν κάτι τέτοιο και ούτε είχαν τα νούμερα για να το καταφέρουν, αλλά όταν ο Ντρου το είπε τότε όντως συνασπίστηκαν για να το καταφέρουν, και τα κατάφεραν.

Αυτό Ντρου λέγεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Αχ, ο Ντρου. Υπέροχος. Τι στιγμές.

Τρέφω 0% συμπάθεια για αυτή την τύπου carefree surf dudebro φασούλα των δίδυμων αδερφών, και εδώ ο φίλος Ντρου ήρθε να δικαιώσει την αρνητική μου στάση πανηγυρικά. Καταρχάς σε μια φυλή με ασχημάτιστες και αδοκίμαστε συμμαχίες, κάθεται και μιλάει αραχτός για την Κέλι ενώ αυτή είναι από πίσω του, λες κι είμαστε στο προαύλιο του σχολείου και κακομαθημένα παιδιά προσπαθούν να πληγώσουν το ένα τα αισθήματα του άλλου. Κατά δεύτερον, και αυτό είναι κατά λέξη, είπε πως θα ξεφορτωθούν την Κέλι “and then all these bitches don't know what to do”. Φίλε; Ναι; Αλήθεια;



Πραγματικά, go #Team_Bitches, δηλαδή σχεδόν φώναζα στην οθόνη μου.

Αλήθεια με κουράζει το όλο concept των αυτόματων συμμαχιών βάσει φύλου, αλλά εδώ πανηγύριζα ακριβώς επειδή σχηματίστηκε απέναντι σε ένα τέτοιο σκεπτικό.

Από εκεί και μετά. Πόσο συνεπές είναι ότι ένα άτομο με τόσο μηδενικά social skills όσο αυτά της παραπάνω παραγράφου, θα ήταν τόσο αδαής ώστε να μην έχει την παραμικρή συναίσθηση του κινδύνου στον οποίον έβαζε τον εαυτό του; Το μισό επεισόδιο ήταν θριαμβευτικές του ατάκες τύπου “ΜΟΥΧΑΧΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΟΝΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩ ΠΟΤΑΠΕΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΜΟΥ”. Άραξε το πετσόνι σου δικέ μου, είναι εντελώς προφανές ότι θα φύγεις εσύ σε αυτό το επεισόδιο.

Για την ακρίβεια το επεισόδιο δεν έκανε καν κόπο να το κρύψει. Από το previously καταλάβαμε ότι αυτή η φυλή θα έχανε επιτέλους, και από την πορεία του επεισοδίου καταλάβαμε ότι ο Ντρου θα καταψηφιζόταν. Παραήταν κωμικό για να μην. Οι παραγωγοί δεν άφηναν να περάσει πεντάλεπτο που να μη μας τον δείχνουν να επαναλαμβάνει το θριαμβευτικό του σχέδιο. Comedy gold.

Σιχαίνομαι την επί τούτου ήττα και πάντα πανηγυρίζω τις μετέπειτα ήττες όποιου τις επιδιώκει (να χάνεις ήθελες, οπότε ορίστε). Πόσο μάλλον όταν απλά δεν βγάζει νόημα. Να χάσεις ένα παιχνίδι στην Ολυμπιάδα για να αποφύγεις την Dream Team στα προημιτελικά, να πάει στο διάολο. Αλλά να χάνεις στο “Survivor” για να διώξεις την Κέλι; Την όποια Κέλι; Έλα, πέρνα έξω.

Έτσι λοιπόν στο τέλος ο Ντρου ψήφισε την Κέλι, ο Τζέρεμι ψήφισε τον Κιθ (ο οποίος Τζέρεμι ανάμεσα στον Κιθ και τον Ρόκερ, πραγματικά πρέπει να αρχίσει να διπλοτσεκάρει με ποιος κάνει συμφωνίες και συμμαχίες), κάποιος που δε θυμάμαι ψήφισε Τζούλι επειδή γιατί όχι, και οι γυναίκες ψήφισαν να φύγει το ζαβό, όπως κι έγινε. Ευτυχώς που είναι και ladies' man δηλαδή.

Στο πρώτο επεισόδιο, βάσει ελάχιστου χρόνου στην οθόνη, είχα ξεχωρίσει την Κέλι ως μια από τους λιγοστούς παίχτες αυτής της σεζόν που μου έμοιαζαν συπαθείς και έξυπνοι, και μετά από αυτό το επεισόδιο φαίνεται πως το ένστικτο ίσχυε. Τώρα κάποιος να πει στον Χαντζ να ηρεμήσει λίγο όμως.

Επόμενη βδομάδα merge μάλλον. Επιτέλους η σεζόν ξεκίνησε.